Hij zíet het niet!’ Iedereen in de zaal lacht. In dit geval ziet hij niet dat de vuile was naast de wasmand ligt en dat het lege melkpak op tafel in de vuilnisbak hoort. Moet zíj dan maar weer opruimen. Het is een beetje een inkoppertje: als het over dit soort tekortkomingen van de man gaat is het al gauw grappig.

Er was een nieuw fris geluid geboren, als twee koppige Aletta Jacobs’ van deze tijd trokken ze ten strijde, zeggen ze in de voorstelling Moedig Voorwaarts, waarmee ze sinds dit voorjaar door het land trekken. Zelfs Johan Derksen zag het licht. Dankzij hun verdween al het onrecht. ‘Even dachten ze echt dat ze Nederland konden veranderen’, zegt de mannelijke voice-over. Maar 50 jaar na de Dolle Mina’s is er niks veranderd, en daarnaast is de wereld vol dood en verderf, is er een klimaatcrisis, rijzen de tekorten in de zorg de pan uit en zijn de jongeren conservatiever dan ooit; er is zoveel aan de hand, dat je er er moedeloos van zou worden.

En zo pingpongen Van Voorthuizen en Hagen heen en weer tussen wanhoop en vechtlust. Af en toe denk ik - bijna twee keer zou oud als de makers - ‘doen ze daar nou nog steeds zo ingewikkeld over?’ Dat je bijvoorbeeld lak moet hebben aan schoonheidsidealen en dat moeders fulltime moeten kunnen werken. Hebben we dit niet allang achter de rug? Nee, dat hebben we niet. Want de discussies zijn er nog steeds. En de jeugd lijkt conservatiever te worden. Sommige dingen moeten dus steeds maar weer herhaald worden. Misschien dat het dan ooit eens een keer normaal wordt.

Het gaat overigens over een stuk meer dan feminisme in de voorstelling, het gaat over gelijkwaardigheid op zich en over de wereld van nu en hoe je daar als vrouw in staat. Het lijkt soms een beetje op preken voor eigen parochie: er zijn vooral goed opgeleide en gelijkgestemde jonge vrouwen in de zaal, welgeteld vier mannen. Maar het is amusant. Er is zelfspot, er zijn grappige scènes, leuke liedjes, goede muziek en Van Voorthuizen en Hagen zijn goed op elkaar ingespeeld.

Ze sturen ons de deur uit met een boodschap. Dat we niet op mogen geven. ‘Niet denken: andere mensen zijn ermee bezig; we hebben iedereen nodig. En we zijn met veel, dat geeft moed. Niemand mag zeggen: Ik doe niet meer mee. Verzet begint vandaag. Opnieuw.’

En zo verlaat ik toch met een optimistische glimlach het theater.