Toevallig had een collega de voorstelling een paar weken eerder gezien en zij zei me dat deze zich voornamelijk lijkt te richting op de generaties Millennial/Gen Z. Zelf zit ik net in de overgangsperiode tussen deze generaties, geboren in het einde van de jaren 90. Ik was nieuwsgierig hoe de voorstelling mij als doelgroep zou aanspreken. 

Zodra de eerste dialoog van start gaat wordt al duidelijk hoe mijn generaties vertegenwoordigd worden: door middel van taal. Personages hebben moeite om tot de juiste formuleringen te komen, gebruiken “like” en andere Engelse stopwoorden en focking is de manier om een overtreffende trap aan te duiden. Hoewel ik niet kan ontkennen dat taalgebruik in het digitale tijdperk platter is geworden, heb ik toch even nodig om aan deze vorm van spreken te wennen. Terwijl ik door deze fase heen ga, merk ik dat misschien wel de oudere generaties het hardste lachen om de grappen, welke voornamelijk het resultaat zijn van sociaal ongemak. Zodra mijn gewenning compleet is, lach ik regelmatig uitbundig mee.

Hoewel grappig, snijdt Millennial 1: Vrede serieuze onderwerpen aan. Het verhaal is een verrassend genuanceerde reflectie op de huidige discourse rondom dreiging/oorlog-politiek en activisme. Techno-producer Wesley woont samen met zijn vriendin/manager Gwen op het (met connotaties doorweven) Ibiza, waar hij al tien jaar bezig is met zijn muziekalbum. Haar broer Werner komt samen met zijn vriendin Audrey afscheid nemen, hij wordt als soldaat uitgezonden naar een fictieve brandhaard. Zijn pragmatisme en Audreys pacifistisch activisme botsen met elkaar, maar ook met Gwen, die zich verschuilt achter nuance om haar onverschilligheid goed te praten. Wesley is wars van een eigen mening en ontwijkt serieuze onderwerpen. Wanneer de activistische zangeres Priska (een vriendin van Audrey) een muzikale samenwerking met hem wil aangaan, wordt hij gedwongen na te denken en zich te uiten over zaken waar hij eigenlijk maar weinig van af weet.

De grootste kracht van de show zit in de personages, ze zijn allemaal op hun eigen manier heerlijk vervelend. Doordat hun gebreken zo goed zichtbaar zijn, heeft niemand het morele gelijk. Iedereen is hypocriet, of op zijn minst prooi aan ironie. Dit geeft ruimte om te reflecteren op mijn eigen mening en acties in het echte leven. Want hoewel in de voorstelling de fictieve oorlog met “Olvanië” tot noodzakelijke keuzes lijdt, is de parallel naar de realiteit snel getrokken.

Als publiek worden we tussen alle botsingen en ontwikkelingen getrakteerd op een paar heerlijke liederen, het is begrijpelijk dat Wesley en Priska’s carrière in de lift zit. Saai is het zeker niet. Ongemakkelijk soms wel. Tragisch ook, maar vaker is het komisch. Een voorstelling waar voor iedereen wat uit te halen valt, niet alleen voor Millennials. Een luchtige omgang van een “focking” moeilijk onderwerp.