Klemens en Klaver Patijn zitten in 2022 aan het ziekbed van hun vader - hij moet een hartoperatie ondergaan en de arts raadt ze aan dingen op te schrijven die ze nog tegen hem willen zeggen. Maar ze hebben alleen maar vragen. Hun vader was altijd zo zwijgzaam, ze hebben geen idee wie die man is. Om hoe ze hun jeugd vol mysteries beleefden, cirkelt ‘Mijn geheime vader’.

Hun vader had meerdere paspoorten en vreemd geld in huis, sprak soms Russisch of Pools aan de telefoon, later Iraans. Hij verdween vaak plotsklaps dagenlang, zelfs een keer toen ze op vakantie waren in de Ardennen, om terug te keren met een ander uiterlijk of een andere auto. Dan ging hij weer op zijn gele typemachine zitten tikken. Maar hij zei nooit wat er gebeurd was, waar hij geweest was, wat hij gedaan had.

Aan het begin van de middelbare school vertelde vader hun dat hij als spion bij de BVD (de Binnenlandse Veiligheidsdienst, voorloper van de AIVD) werkte. Als iemand ernaar vroeg moesten ze echter zeggen dat hij op de administratieve afdeling van het ministerie van Binnenlandse Zaken zijn brood verdiende. Maar verder bleef hij gesloten over zijn leven.

Al dat zwijgen heeft uiteraard effect op zijn kinderen. Zoals Klaver zegt in de voorstelling: ‘Ik heb één keer fatsoenlijk contact met hem gehad.’ En: ‘We kunnen praten wat we willen, we gaan hem toch nooit begrijpen.’ Zij heeft er duidelijk meer moeite mee dan Klemens, die in zijn vader meer iemand ziet die zich heeft opgeofferd, een onzichtbare held.

Nou klinkt dit allemaal serieus - dat is het trouwens ook. De voorstelling begint met een waarschuwing: er is open bronnenonderzoek gedaan naar het publiek. Omdat we naam en e-mailadres hebben moeten opgeven bij reservering van de kaartjes, kon er van alles over ons achterhaald worden. Zo zit er - zeggen ze - een scheikundeleraar in de zaal, iemand die binnenkort met pensioen gaan en iemand die gisteren nasi heeft gegeten - daarvan had hij een foto op Facebook gezet.

Dat zet de toon. Soms is ‘Mijn geheime vader’ luchtig, soms grappig, soms ernstig, maar nergens ongemakkelijk of zwaar. Er worden situaties nagespeeld, de kostuums zijn goed, er zijn mooie muzikale intermezzo’s (door Sebastiaan Bax, die een tekstloze rol heeft), en het decor is compleet met piano, typemachines en opname-apparatuur leuk om naar te kijken.

Daarnaast is het gegeven van een spion als vader intrigerend. Dat alles maakt ‘Mijn geheime vader’ boeiend om naar te kijken, Klemens en Klaver geven een aardig inkijkje in het leven van hun gezin. Al had ik wel wat meer willen horen over de rol van hun moeder; als een keer een Iraanse man bij hun thuis langs komt voor een totaalvermomming, besef je dat die rol groot moet zijn geweest.

Maar je hoopt aan het eind vooral dat ze ooit in het reine komen met het feit dat hun vader vele geheimen had, of hij ze ooit nog onthult of niet.