Vroeger luisterden we al naar Jazz. Niet alleen thuis maar ook bij familie. Brook Benton, Ella Fitzgerald, Louis Armstrong en ga zo maar door. Maar ook nu nog! Soms naar de ‘oudjes’, soms naar bekende gevestigde jazzmusici van nu. Maar wat staat ons vandaag te wachten? We gaan het zien. O ja en horen natuurlijk!

Warm lopen…

Laat je in het begin niet afschrikken. Misschien is het geluid van het jazzkwartet iets te hard. Zijn de grappen van comedian Jeffrey Spalberg te simpel. Sterker nog, ze worden voorgelezen uit een boekje. Zeg maar een soort Max Tailleur Moppentrommel. Uit de tijd van Brook, Ella en Louis dus.

Maar Jeffrey loopt warm! Hij bespeelt de zaal. Waar kom je vandaan? Waar wil je naartoe? Zo! Helemaal uit Groningen… Vlakbij Hengelo. Daar kom ik vandaan, geboren en getogen. In een notendop verteld hij erover. Hilarisch soms. Jeffrey gaat als een wervelwind door zijn leven. Over zijn ouders en waar hij vandaan komt. Over zijn gezondheid. Over het moment dat jazz in zijn leven komt. Vaak met een behoorlijk gehalte zelfspot.

Zijn verhalen worden veelvuldig afgewisseld en ondersteund met de jazzmuziek van Michael Varekamp en zijn kwartet. Soms herkenbare klanken. Dan weer improvisatie. Prachtige solo’s. Het lijken pure jamsessions. Warrig, onvoorspelbaar. Unieke songs en de zaal wordt er in meegezogen. Hengelo, Hengelo, Hengelo. En Paramaribo, Paramaribo, Paramaribo. Iedereen zingt moeiteloos het refrein mee.

Maar Jeffrey loopt warm! Hij bespeelt de zaal. Waar kom je vandaan? Waar wil je naartoe? Zo! Helemaal uit Groningen… Vlakbij Hengelo. Daar kom ik vandaan, geboren en getogen. In een notendop verteld hij erover. Hilarisch soms. Jeffrey gaat als een wervelwind door zijn leven. Over zijn ouders en waar hij vandaan komt. Over zijn gezondheid. Over het moment dat jazz in zijn leven komt. Vaak met een behoorlijk gehalte zelfspot.

Zijn verhalen worden veelvuldig afgewisseld en ondersteund met de jazzmuziek van Michael Varekamp en zijn kwartet. Soms herkenbare klanken. Dan weer improvisatie. Prachtige solo’s. Het lijken pure jamsessions. Warrig, onvoorspelbaar. Unieke songs en de zaal wordt er in meegezogen. Hengelo, Hengelo, Hengelo. En Paramaribo, Paramaribo, Paramaribo. Iedereen zingt moeiteloos het refrein mee.

Zwart-wit

Jeffrey komt er niet onderuit. Zijn roots liggen in Suriname. Zwart versus wit. Net als de toetsen van het Hammond orgel van Wiboud Burkens. Zwarte humor. De zaal waardeert het. Lacht, klapt, gaat mee in zijn scherpe verhalen. Hij spart met Michael. Waar kom jij vandaan? Bodegraven? Nee, van oorsprong uit Trinidad and Tobago. Ook over de oorsprong van de jazz die ligt in de blues. Zoals die van trompettist Miles Davis, zijn voorbeeld. Het kwartet brengt Miles ten gehore in het nummer ‘So What’ van het album ‘Kind of Blue’ (1959). Een virtuoze trompetsolo van Michael! Maar de solo’s van contrabassist Harry Emmery, drummer Eric Hoeke en toetsenist Wiboud Burkens doen er niet voor onder.

En politiek? Heden ten dage kom je er niet onderuit. Jeffrey gaat er stevig in. Grenzen dicht! Inburgeren! Allemaal. Ja, ook jij daar in de zaal. Je hoort wat, je ziet het, maar je zwijgt. Het leven gaat door. Net als de muziek.

Wat een avond! Ze verdienen 31 januari een volle zaal!