Dit is het eerste stuk dat Denden Karadeniz choreografeert voor ISH. Nog een reden om enthousiast te zijn. We lopen naar binnen. Het is druk. Bijna alle kaarten zijn uitverkocht. Familie en vrienden van de dansers wachten met bloemen voor de zaal. Andere mensen praten druk met elkaar over wat hen te wachten staat. 

Als wij in de zaal zitten is de sfeer meteen anders dan buiten. De dansers op het podium staren ons aan. Ze zitten in een huiskamer met banken en lampen. Hun blikken zuigen ons een andere dimensie in. Er borrelt een onrustig gevoel in mij op. Niet alleen in mij. Het kind achter mij kan zijn benen niet stil houden. De vrouw naast mij moet een paar keer van jas wisselen. Langzamerhand verdwijnt het achtergrondruis en begint het schouwspel.

Na afloop is er een daverend applaus en een staande ovatie van het publiek. De trots is voelbaar. Als ik de zaal uitloop pak ik een drankje en plof ik op een stoel om de voorstelling na te bespreken met mijn moeder. Onrust en spanning zijn de gevoelens die de dans bij haar opwekte. Zij voelde ook onzekerheid over wat er ging gebeuren op het podium en hoe dat zou aflopen. Wij komen er niet echt uit wat de boodschap achter de voorstelling is. Ik denk dat de dansers spanningen in een familie uitdrukken. “Of een vriendengroep”, voegt zij toe. “De relaties tussen de mensen zijn veranderd", concludeert zij en ik sluit mij daarbij aan. 

Wij praten nog verder over wat wij ervan vonden. “De dans met de bank was indrukwekkend en de synchronisatie met de muziek ook”. Maar de muziek vond zij te intens. Anderen zijn juist positief over de muziek. “De meubels waren geen meubels meer” merkt zij scherp op. In het stuk hebben zij een totaal andere functie gekregen. “Goede dansers” hoor ik een groepje mensen naast ons zeggen. De dansers hebben niet alleen met verve gedanst, maar ook met verve gespeeld.

Als laatste vertelt zij dat het moeilijk is om aan te geven wat je hebt gezien of gevoeld na het stuk. "Je hebt verwerkingstijd nodig”. Het is net zoals het lezen van een gedicht. De eerste keer snap je het misschien niet. Of je hebt tijd nodig om het te laten bezinken. Maar uiteindelijk draait het om de gevoelens die het bij jou losmaakt. Iedereen vindt een eigen betekenis in het gedicht. ‘Home’ is poëzie in beweging. Een dansvoorstelling die indruk maakt. Een golf van emoties, die je sprakeloos achterlaat.