We betreden een kleine zaal met weinig mensen. Er heerst een huiselijke sfeer. Op een projectiescherm krijgen we een fragment te zien uit Manifesto van Angie Vinchito. We zien een dag uit het leven van jongeren in Rusland. Op het eerste gezicht een doodnormale dag. Opstaan, klaarmaken en naar school lopen in de sneeuw. Maar dan gaat het luchtalarm af. Chaos breekt los. Met telefoon als wapen banen de jongeren zich een weg door deze nieuwe werkelijkheid.

Daarna doen we een stap terug in de tijd. Rusland, 1941. Een sobere woonkamer. Met een kapstok, tafel en haak. Hier kijkt de dichter Marina Tsvetajeva terug op haar leven. Een leven vol hoop en passie. Heimwee en verdriet. Verlangen naar een betere wereld, een betere toekomst. Maar ook naar het verleden. Manja Topper schildert beelden met haar woorden. Levensecht en toch fantasievol. Net zoals Tsvetajeva dat doet met haar gedichten. Ik hang de hele tijd aan haar lippen.

Na een korte drinkpauze komt er plots een eigenzinnig figuur de zaal binnen. De Stalker. Een verwarrende verschijning. Vervreemd van de realiteit. Verward. Soms heel luid en overdonderend. Soms heel eenzaam en treurig. Hij vertelt over zijn reis naar de Verboden Zone. Ik vergeet even dat ik naar een acteur kijk. Zo goed is het fysieke spel van Marien Jongewaard. Aan het verhaal met al zijn afdwalingen lijkt geen einde te komen. Maar om eerlijk te zijn wil ik dat ook niet.

Helaas komt aan alles een einde. De acteurs buigen. Het publiek applaudisseert. De deuren gaan open. Blijven open. Moe maar voldaan stap ik de wijde wereld in. Ik denk na over de overeenkomsten tussen de drie delen van het stuk. Ineens vallen de puzzelstukjes op hun plaats. We moeten meer luisteren naar de verhalen van anderen. Omdat woorden hoop geven. Omdat woorden de prangende realiteit een stukje draaglijker maken. Omdat woorden verbinden. Verbinding is liefde. En zonder liefde is er niks.