Op het toneel staat een grote draaischijf voor een felle achtergrond. Een grijze cilinder daalt neer op het podium. Hier begint het verhaal van Salomé. In de jeugdgevangenis. Een gebouw met gangen zonder hoeken. Waar zij met vier andere meiden opgesloten zit. Allemaal met hun eigen verhaal. Hun eigen persoonlijkheid. Hun eigen problemen. En dat botst. Maar Salomé probeert zich rustig te houden. 

Flashbacks laten het contrast zien tussen heden en verleden. Warme herinneringen aan Kameroen. Bij de familie van Salomés vader. Waar haar angsten verdwijnen in de armen van tante Celeste. Koude herinneringen aan haar tijd op de middelbare school. Op een overwegend wit gymnasium. Waar pestgedrag leidt tot een uitbarsting van woede en geweld. De climax van het stuk. Ontroerend, rauw en meeslepend. Met indrukwekkend en ontwapenend spel van Sharlee Daantje. 

De zware thema’s voeren de boventoon. Maar er is ook tijd voor luchtigheid. Er zijn veel grappige momenten. Van de bespotting van Salomés therapeut. Tot de avonturen van haar familie op de terugreis van Kameroen naar Nederland. De acteurs spelen met volle overgave. Soms bewegen zij als één lichaam. Compleet in harmonie. Elkaar versterkend. Soms bewegen zij langs elkaar. Door elkaar. Chaos scheppend. Je ziet dat er veel is nagedacht over de ruimte en het licht. Dit leidt tot een onvergetelijke mise-en-scène.

Het stuk eindigt met een krachtige slotzin. Dan barst het applaus los in de zaal. Iedereen gaat staan en is onder de indruk. Ik denk dat veel mensen zich kunnen herkennen in het verhaal van Salomé. Ik ben ook bicultureel opgegroeid en begrijp haar struggles. ‘Confrontaties’ is een emotionele draaikolk, die je meesleurt langs de donkere dieptes van de zee. Maar het water is warm. Een gevoel van erkenning overspoelt je. En als je uiteindelijk aanspoelt op het strand, ben je dankbaar dat je dit hebt gemaakt.