Pygmalion is een ingenieus taalbouwwerk, waarin Roos veelvuldig zijwegen inslaat. Tegelijkertijd zijn zijn tekst en spel ook toegankelijk, want de acteur vermijdt behendig dat zijn solo uitmondt in hermetisch theater. Zijn optreden is daar te innemend voor.

— de Volkskrant over ‘Pygmalion, of de billen van het beeld’

In deze double-bill presenteren twee nieuwe makers twee verschillende programma’s. De Rotterdamse danser Tijmen Teunissen, eerder te zien in voorstellingen van Jelena Kostic, duikt in ‘Plastic Life’ in de kern van ons moderne bestaan, waar het leven verweven is met de aanwezigheid van plastic. Theatermaker David Roos speelt een muzikale solovoorstelling over de verliefdheid op een standbeeld. Tussen liefde en lust, tussen kunst en porno, tussen ons en ons verlangen.

‘Plastic Life’ van Tijmen Teunissen

‘Plastic Life’ is een ritualistische belichaming van ons consumeren; het duikt in de kern van ons moderne bestaan, waar het leven verweven is met de aanwezigheid van plastic. Tijmen Teunissen (samen met Claire Hermans) verkent, gebruikmakend van plastic zakjes als zowel medium als metafoor, de dualiteit van dit alomtegenwoordige materiaal; kunstmatig maar vervormbaar.

We bewegen in en door het plastic-doordrenkte landschap, stellen onze relatie met plastic ter discussie en overdenken de plasticiteit van onze reactie op een dreigende klimaatcrisis. Langzaam verandert het materiaal; het plastic, dat in eerste instantie speels en licht aandoet, maar ook de bewegingstaal. Beide veranderen in een overheersende massa en nemen dreigende vormen aan.

‘Pygmalion, of de billen van het beeld’ van David Roos

Voortbordurend op de klassieke mythe over een beeldhouwer die verliefd wordt op een standbeeld, verkent theatermaker David Roos een onmogelijk verlangen naar volmaaktheid, dat diep ingebakken zit in de westerse cultuur. Ons geweten moet zuiver zijn, onze geliefden goddelijk, onze sixpacks van marmer. Als je goed om je heen kijkt, zie je dat alles een standbeeld is.

‘Pygmalion, of de billen van het beeld’ is een humoristisch, bij vlagen virtuoos en aangenaam ontregelend theatraal essay. Een filosofisch steekspel over schoonheid en identiteit, dat zich onder meer afspeelt in het 16e-eeuwse Florence en het 21e-eeuwse onlydudes.com. In samenwerking met Joris Takken, ruimtelijk geluidsontwerper van het gerenommeerde 4DSOUND, bouwt David Roos een theatrale wereld waarin taal en muziek elkaar ingenieus versterken.